Een paar weken geleden stuurde Andrea me een aantal pagina's uit een boek geïnspireerd door het werk van Alfred Adler. Deze psycholoog is relatief onbekend, maar onwijs invloedrijk op de hedendaagse gedragstherapie. Waar Freud gelooft dat alles wat gebeurt - inclusief menselijk(e) gedrag en beslissingen - het onvermijdelijke gevolg is van eerdere oorzaken, heeft Adler meer vertrouwen in de menselijke mogelijkheid om bewust te kiezen en te groeien.

De pagina's gingen over twee soorten relaties: horizontale en verticale.

• Verticale relaties = hiërarchie - Iemand staat boven, iemand onder. Dit leidt tot afhankelijkheid en ontmoediging. De persoon 'bovenaan' voelt zich verantwoordelijk om anderen te leiden, de persoon 'onderaan' verliest de moed om eigen taken aan te pakken.
• Horizontale relaties = gelijkwaardigheid - Iedereen heeft eigen taken die zij alleen zelf kunnen doen. We bieden hulp die zelfstandigheid respecteert, in plaats van in te grijpen.
  

Als we overstappen van verticale naar horizontale relaties, verandert onze omgang met elkaar. We gaan van bevelen naar aanmoedigen, van sturen naar ondersteunen, van afhankelijkheid naar zelfstandigheid.

"Die presentatie moet je anders aanpakken. Ik heb hier wat slides voor je." 
versus
"Ik merk dat ik moeite heb om je verhaal te volgen in de presentatie. Kun je me uitleggen waarom je voor deze structuur hebt gekozen?"

Waarom leg ik dit uit? Omdat ik dacht best goed te zijn in het onderhouden van gelijkwaardige relaties. Maar als ik heel eerlijk ben, ga ook ik nog heel vaak de fout in, zowel richting collega's als mijn kinderen en andere mensen van wie ik het meeste houd. 

De mentale reminder ‘is dit horizontaal of verticaal?’ helpt enorm. Even inchecken bij mezelf voordat ik reageer, maakt soms een wereld van verschil. Voel ik frustratie of liefde? En hoe wil ik dat laten blijken?

In het voorbeeld over de presentatie zie je het verschil heel duidelijk: probeer ik de ander echt te begrijpen of probeer ik mijn betere idee te verkopen? Ik betrap mezelf heel vaak op het laatste. Ik hoop dat je er wat aan hebt.

Het bleef voor mij natuurlijk niet bij die enkele pagina's van Andrea, want het werk van Adler is echt gaaf. Zo was hij ervan overtuigd dat mensen zich alleen goed voelen als ze verbonden zijn met anderen en bijdragen aan de samenleving. En dat brengt me bij SXSW.

Voys op SXSW in Londen

South by Southwest (SXSW) is voor tech-entrepreneurs en de techwereld wel een beetje hét ding. Het bekende festival dat jaarlijks in Austin, Texas plaatsvindt, strijkt dit jaar voor het eerst neer in Londen!

Het toffe is: mijn collega Pollien spreekt er namens Voys over ons steward ownership-avontuur. Ze is onderdeel van het panel Rethinking ownership for people and planet. Ik vind het zó gaaf dat niet alleen ons verhaal over zelfsturing, maar ook ons denken over steward ownership de landsgrenzen over gaat!